• Τις προάλλες δώδεκα θαρραλέοι άνθρωποι στην κεντρική Ελλάδα παράτησαν τις δουλειές τους και πήγαν να ανασύρουν έναν περιηγητή που έπεσε σε ένα γκρεμό δέκα μέτρων. Η ομάδα του ακολουθούσε ένα στενό ορεινό μονοπάτι σκαμμένο στο χείλος του γκρεμού και αυτός πάτησε κάπου στο κενό,σε σημείο που θεώρησε συμπαγές, εξαιτίας μιας παραπλανητικής βλάστησης. Ευτυχώς που η πτώση του ήταν κοντή και τα φυλλώματα των δέντρων από κάτω την ανέκοψαν και έτσι την γλύτωσε μόνο με ένα σπασμένο χέρι…
• Αυτό ωστόσο που έκανε εντύπωση στους διασώστες ήταν ο χαμηλός βαθμός προετοιμασίας και προσαρμοστικότητας που ο τραυματίας -και οι συνοδοιπόροι του- είχαν επιδείξει στον εξοπλισμό τους. Πάνινα παπούτσια, μακό μπλουζάκια, ένδυση κατάλληλη για βόλτα σε πάρκο και όχι για ανάβαση σε βουνό.
• Σάμπως τα ίδια δεν παρατηρούνται και στα καθ’ ημάς?
• Τόσοι και τόσοι άνθρωποι δεν ανηφορίζουν στις εσχατιές του Γράμμου κάθε Σαββατοκύριακο με εξοπλισμό πολύ κατώτερο των περιστάσεων?
• Αυτές οι εξορμήσεις των περιηγητικών και ορειβατικών σωματείων έχουν πλέον γίνει σούπα. Κάθε εβδομάδα τα κοινωνικά δίκτυα βρίθουν σχετικών ανακοινώσεων και `οι ενδιαφερόμενοι -όταν είναι απλοί πολίτες, δίχως ιδιαίτερη εμπειρία από βουνά υπο-εκτιμούν τις απαιτήσεις και τους κινδύνους.
• Μιας κι αγνοούν τα βασικά δεν προετοιμάζονται κατάλληλα.Το χειρότερο δε είναι ότι και στις ομάδες που επι τούτου δημιουργούνται δεν οικοδομείται καμία φιλοσοφία ομαδικής και πειθαρχημένης δράσης. Όλα μένουν παρεΐστικα κι άκρως δημοκρατικά και μέσα στον γενικό χαβαλέ κανείς δεν καθοδηγεί κανέναν και κανένας «αρχηγός»δεν επιβάλλει τα ορθά προαπαιτούμενα στον ατομικό εξοπλισμό.
• Αυτά τα ‘πήγαινε- έλα’ στην Λίμνη Γκιστόβα για παράδειγμα έχουν πλέον γίνει τόσο τετριμμένα που η κυκλοφορία στα μονοπάτια εκεί πάνω είναι πιο αυξημένη ακόμη κι από εκείνη της βόρειας παραλίας. Μόνο που τα πράματα στις κορυφές δεν παραμένουν πάντοτε χαρούμενα και αν ο καιρός στα 1350 μέτρα υψόμετρο πάρει καμιά μέρα ανάποδες, δεν υπάρχει τίποτε απολύτως εκεί πάνω που μπορεί να προφυλάξει αυτούς τους ανθρώπους από μια βαριά καταιγίδα ή από κεραυνούς ή ένα μανιασμένο αέρα ή τοwindchillfactor…
• Οι οδηγοί με πτυχίο πάντως οφείλουν να εξηγούν τους κινδύνους στα μέλη αυτών των αποστολών. Να ελέγχουν αν φορούν τα κατάλληλα υποδήματα βαριάς πεζοπορίας, αν έχουν καπέλα με φαρδύ μπορ για αντηλίαση, μπατόν ρυθμισμένα σωστά, πόντσο καλής ποιότητας (και όχι εκείνα τα πλαστικά μιας χρήσης του 1 ευρώ). Αλλαξιές ρούχων για μετά το ίδρωμα, φακούς με εφεδρικές μπαταρίες, παγούρια με επαρκή ποσότητα νερού, μπάρες πρωτεΐνης για τότε που θα αδειάσει το ενεργειακό τους κοντέρ, πυξίδες, σφυρίχτρες, γυαλιά ομίχλης και άλλα αναγκαία.
• Καλό είναι το «ποι-ποι-ποιούμε….» αλλά το θέμα είναι να διατηρείται πάντοτε ένα περιθώριο ασφαλείας ώστε να επιστρέφουν τόσοι όσοι έφυγαν, στην ίδια ή καλύτερη κατάσταση.
• Τα βουνά μας μπορεί να είναι πανέμορφα αλλά την θέλουνε την προσοχή τους.