Ο σύζυγός της την αντιμετώπιζε σαν βάρος και ντρεπόταν για εκείνη μπροστά στην οικογένειά του. Δεν ήξερε όμως ότι ο θείος της τής είχε αφήσει μια τεράστια περιουσία…

Η Κλάρα είχε μετακομίσει στο σπίτι του Θωμά μετά τον γάμο τους, ονειρευόμενη μια ζεστή οικογένεια, κατανόηση και στήριξη. Αντ’ αυτού, βρήκε ψυχρότητα και ειρωνείες.

— Γιε μου, θα μπορούσες να είχες διαλέξει κάτι καλύτερο, έλεγε η μητέρα του, η Έλσα, ενώ έστρωνε το τραπέζι σε ένα οικογενειακό δείπνο.

— Αλήθεια είναι, πρόσθετε η αδερφή του Θωμά, η Λένα. Σήμερα όλοι διαλέγουν μορφωμένες γυναίκες, περιποιημένες, με καριέρα. Κι εσύ… διάλεξες μια με χωριάτικη προφορά και μια παλιά ποδιά.

Η Κλάρα προσπαθούσε να μην ακούει, αλλά τα λόγια αυτά καρφώνονταν στην καρδιά της σαν αγκάθια. Ο Θωμάς δεν την υπερασπιζόταν ποτέ. Αντίθετα — φαινόταν να ντρέπεται για εκείνη. Δεν της κρατούσε ποτέ το χέρι δημόσια, δεν την πήγαινε σε εκδηλώσεις, δεν τη ρωτούσε ποτέ τη γνώμη της.

— Δεν ταιριάζεις εδώ, Κλάρα, της είπε μια μέρα. Είσαι πολύ απλή. Μην με κάνεις να ντρέπομαι, εντάξει;

Η Κλάρα σιωπούσε. Τον αγαπούσε — ακόμα κι αν αυτή η αγάπη την πονούσε.

Όλα άλλαξαν ένα κρύο απόγευμα του Μαρτίου. Μια γυναίκα με αυστηρό παλτό και φάκελο στο χέρι χτύπησε την πόρτα της.

— Είστε η Κλάρα; Εκπροσωπώ το νομικό γραφείο του θείου σας. Έχουμε σημαντικά νέα. Ο θείος σας, ο Βίλεμ, απεβίωσε. Σας άφησε την περιουσία του.

Η Κλάρα κάθισε στην καρέκλα σοκαρισμένη. Είχε να μιλήσει με τον θείο της σχεδόν είκοσι χρόνια — είχε μετακομίσει στο εξωτερικό μετά από έναν καβγά με τη μητέρα της.

— Τι ακριβώς μου άφησε; ρώτησε μπερδεμένη.

— Τα πάντα, απάντησε η γυναίκα. Το σπίτι του στο Άμστερνταμ, ένα χαρτοφυλάκιο μετοχών, μια συλλογή τέχνης και αρκετούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Η συνολική αξία εκτιμάται στα οκτώμισι εκατομμύρια ευρώ. Θα χρειαστεί να ταξιδέψετε στην Ολλανδία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.

Ο Θωμάς, μόλις το άκουσε, παραλίγο να του πέσει το φλιτζάνι από τα χέρια.

— Τι; Αυτή; — Κοίταξε την Κλάρα σαν να την έβλεπε πρώτη φορά. — Κάποιο λάθος θα έγινε. Δεν έχει κανέναν…

Η Κλάρα του έδειξε ήρεμα τα έγγραφα. Δεν ήταν λάθος.

Εκείνο το βράδυ, η πεθερά της άλλαξε ξαφνικά τόνο.

— Ίσως θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την αρχή. Τώρα ανήκεις πραγματικά στην οικογένεια… Πάντα ξέραμε ότι είχες κάτι ξεχωριστό.

Η Κλάρα χαμογέλασε.

— Ποτέ δεν με σεβαστήκατε. Και τώρα θέλετε να είστε κοντά μου λόγω των χρημάτων; Όχι, ευχαριστώ.

Μάζεψε τα πράγματά της, έφυγε από το σπίτι και δεν κοίταξε πίσω ούτε μία φορά.

Το Άμστερνταμ την αγκάλιασε γλυκά — με τις γέφυρές του, το άρωμα του καφέ, την ελευθερία του. Εγκαταστάθηκε σε ένα διαμέρισμα που δεν θα τολμούσε ποτέ να ονειρευτεί και γράφτηκε σε μια σχολή σχεδίου μόδας. Ο θείος Βίλεμ δεν της είχε αφήσει μόνο μια περιουσία, αλλά και μια ευκαιρία — να γίνει ο εαυτός της.

Πέρασαν έξι μήνες. Σε μια επίδειξη νέων δημιουργών, η συλλογή της απέσπασε θερμό χειροκρότημα. Απλές γραμμές, απαλές φόρμες, αποχρώσεις εμπνευσμένες από το παρελθόν της — αυτό το παρελθόν για το οποίο κάποτε την κορόιδευαν.

Στην πρώτη σειρά καθόταν η γυναίκα από το νομικό γραφείο — εκείνη που της είχε φέρει τα νέα. Δίπλα της, φωτογράφοι και συντάκτες περιοδικών μόδας.

Και ο Θωμάς; Προσπαθούσε να γράψει. Μακριές επιστολές συγγνώμης, παρακλήσεις για μια δεύτερη ευκαιρία. Μα εκείνη δεν απαντούσε. Δεν ήταν πια εκείνη που περίμενε στο παράθυρο, που είχε ανάγκη την αποδοχή, που φοβόταν την κρίση.

Ήταν ελεύθερη.

Όχι χάρη στα χρήματα.

Αλλά γιατί έμαθε επιτέλους να αγαπά τον εαυτό της.

Ο σύζυγος δεν εκτίμησε ποτέ τη γυναίκα του μέχρι που έμαθε για την απροσδόκητη κληρονομιά της.