– Μπορούμε άραγε να το πάρουμε απόφαση? Πως ζούμε σε μια πόλη στην οποία έχουμε να λέμε περισσότερα για το οικονομικό της παρελθόν παρά για το παρόν και το μέλλον? Πως διαβιούμε σε μια φθίνουσα πόλη ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ πως όντως θα υπάρξει για εμάς ένα κάποιο μέλλον? Και ότι διαφωνούμε ως προς τι λογιών θα είναι αυτό…

Αφού έχουμε από την μια την γουνοποιία (στην οποία ακόμα ομνύουνε πολλοί) κι έχουμε από την άλλη ένα σωρό εναλλακτικές, (άλλες έξυπνες και άλλες λιγότερο), οι οποίες ωστόσο δεν αποτελούν ακόμη παρά έπεα πτερόεντα, σκέψεις απλές και ενδεχόμενες, φυσαλίδες που μπορεί είτε να επικρατήσουν, είτε να σκάσουν και να διαλυθούν στον καθαρό αέρα. Από κάπου όμως από ένα εφαλτήριο θα πρέπει σίγουρα να ξεκινήσουμε.

Αποδεσμευμένοι κατ’ αρχήν από το παρελθόν. Και εκεί κάπου εντοπίζεται το μεγάλο μας πρόβλημα !

Στο ότι η αποκόλληση από αυτό το παρελθόν -για ένα σωρό λόγους- καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη και επαχθής. Δεν λέμε να αφήσουμε πίσω τα όσα μας ταΐζαν μέχρι χθες και δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε τρόπους εξασφάλισης τροφής για την επαύριο. Κατά κάποιο τρόπο, είμαστε και εμείς προσκολλημένοι στην θεωρία του ψόφιου αλόγου. Κάποτε, στην πρωτο-αποικημένη Αμερική οι νεόφερτοι άκουσαν από τα χείλη των ινδιάνων Ντακότα μια πολύ πρακτική συμβουλή: «Όταν ανακαλύψεις ότι καβαλάς ένα νεκρό άλογο, η καλύτερη στρατηγική είναι να ξεκαβαλήσεις».

Ωστόσο, όσο απλή κι αν τους ακούστηκε αυτή η συμβουλή, οι άποικοι συχνότατα επέλεγαν να την αγνοούνε. Και αυτή τους την λοξή νοοτροπία την ιδεολογικοποίησαν και την κληροδότησαν στις επόμενες γενιές σαν ένα σύνολο εξεζητημένων πρακτικών, ειδικά επινοημένων ώστε να αρνούνται και να αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Το πρόβλημα μπορεί να παραμένει ίδιο, οι προτεινόμενες λύσεις ωστόσο ποικίλουν. Οι μεν ινδιάνοι τη στιγμή που διαπιστώνανε ότι το άλογο κάτω από τα σκέλια τους τα είχε παίξει, το παρατούσαν και ψάχνανε να βρουν να καβαλήσουν ένα θαλερό καινούργιο. Οι δε ευρωπαίοι (ανάμεσα τους και οι σοφότεροι από εμάς) επινόησαν ένα σωρό εναλλακτικές λύσεις. Νεκρό το άλογο, ΟΚ, αλλά τι συνιστάται να κάνει ο αναβάτης του ? Πολλά και σοφά πράματα:

• Να το σπιρουνίζει με οδυνηρό τρόπο ή να χρησιμοποιήσει το μαστίγιο του.

• Να αλλάξει θέση στην σέλα με κάποιον άλλο -κατ’ υπόθεση καλύτερο- καβαλάρη

• Να φοβερίσει το πεθαμένο άλογο με εκτέλεση.

• Να καλέσει μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων να μελετήσει την κατάσταση του αλόγου.

• Να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονται τα άλογα οι άνθρωποι σε άλλες χώρες.

• Να μειώσει τις ιππικές του απαιτήσεις σε βαθμό που να συμπεριλαμβάνεται και η χρήση νεκρών αλόγων.

• Να ανα-κατηγοριοποιήσει το νεκρό άλογο ως ένα «εν ζωή ευρισκόμενο μη λειτουργικό όν»

. • Να αναθέσει φασόν το καβάλημα του νεκρού αλόγου σε συμβεβλημένους τρίτους.

• Να ζέψει πολλά νεκρά άλογα μαζί μήπως κι έτσι βελτιωθεί η ταχύτητα κίνησης.

• Να χρηματοδοτήσει με μεγαλύτερα κεφάλαια την εκπαίδευση του νεκρού αλόγου.

• Να συντάξει μια μελέτη λειτουργικότητας εξετάζοντας την πιθανότητα ιππείς ελαφρύτεροι σε βάρος να είναι σε θέση να επιτύχουν καλύτερες επιδόσεις.

• Να αναφέρει στον προϊστάμενο του πως το νεκρό άλογο συμφέρει περισσότερο από τα ζωντανά λόγου του μειωμένου κόστους διατροφής.

• Να ξανασυντάξει τις καταστάσεις που περιέχουν τις τιμές αναμενόμενης απόδοσης των αλόγων.

• Να αναθέσει στο νεκρό άλογο το καθήκον να προσλάβει ένα άλλο άλογο . Σάμπως αυτό ακριβώς δεν κάνουμε και εμείς σήμερα στην Καστοριά μας? Όχι μόνον καβαλάμε ένα ψόφιο άτι αλλά εφευρίσκουμε κι ένα σωρό παράδοξους τρόπους να παραμείνουμε καβάλα.