### Μια παρορμητική απόφαση

Ήμουν 34 ετών και κάθε οικογενειακή συγκέντρωση είχε μετατραπεί σε πεδίο πίεσης και υπαινιγμών. Οι γονείς μου δεν σταματούσαν να με ρωτούν: *«Πότε θα παντρευτείς; Θα μείνεις μόνη σου για πάντα!»*

Η κοινωνική πίεση και οι αυστηρές προσδοκίες τους είχαν γίνει αφόρητες. Για εκείνους, αν μια γυναίκα δεν είχε παντρευτεί μέχρι τα 35, θεωρούταν σχεδόν αποτυχημένη.

Κι αν αυτό δεν έφτανε, με απείλησαν ότι δεν θα κληρονομούσα τίποτα αν δεν έβρισκα σύντροφο εγκαίρως.

Μια μέρα, καθώς περιπλανιόμουν στους δρόμους της πόλης προσπαθώντας να ηρεμήσω από την πίεση, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε έναν άστεγο άντρα που καθόταν σιωπηλός στο πεζοδρόμιο.

Θα του προσέφερα στέγη, καθαρά ρούχα και λίγα χρήματα, και σε αντάλλαγμα θα παρουσιαζόταν ως ο άντρας μου, μόνο και μόνο για να αποδείξω στους γονείς μου πως δεν εξαρτιόμουν από αυτούς.

Προς έκπληξή μου, δέχτηκε. Το όνομά του ήταν Μαξίμ. Τρεις μέρες αργότερα, φορώντας ένα απλό κουστούμι που του είχα αγοράσει, τον παρουσίασα στους γονείς μου ως τον μέλλοντα σύζυγό μου.

Η αντίδρασή τους; Καθηλωμένοι — σχεδόν ενθουσιασμένοι. Παντρευτήκαμε σε μια πολύ απλή τελετή. Πίστευα ότι το «θέατρο» τελείωσε εκεί.

### Η επιστροφή στο σπίτι… και η αποκάλυψη

Ένα μήνα αργότερα, επέστρεψα σπίτι όπως κάθε άλλη μέρα. Άνοιξα την πόρτα και πάγωσα. Αυτό που αντίκρισα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Ο Μαξίμ δεν είχε καμία σχέση με τον άντρα που είχα γνωρίσει στον δρόμο.

Τα παλιά, φθαρμένα ρούχα και τα σκισμένα αθλητικά παπούτσια είχαν εξαφανιστεί. Φορούσε ένα κομψό, μαύρο σμόκιν και κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό κουτί από βελούδο.

### «Μαξίμ… τι σημαίνει αυτό;»

Με κοίταξε τρυφερά και μου χαμογέλασε.

— «Θέλω να σου πω ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα. Μου έδωσες στέγη, μου φέρθηκες με καλοσύνη χωρίς να ζητήσεις τίποτα σε αντάλλαγμα. Ερωτεύτηκα… Θέλεις να με παντρευτείς στ’ αλήθεια;»

Έμεινα άφωνη. Πώς ένας άνθρωπος που μέχρι πριν ένα μήνα ζούσε στους δρόμους, φορούσε τώρα πανάκριβο σμόκιν και κρατούσε δαχτυλίδι με διαμάντι;

### Η αλήθεια για τον Μαξίμ

Με βαθιά ανάσα και μια δόση συγκίνησης στη φωνή του, άρχισε να μου εξηγεί.

— «Δεν σου είπα ποτέ την αλήθεια για το πώς κατέληξα άστεγος. Στην πραγματικότητα ήμουν επιτυχημένος επιχειρηματίας.

Είχα τη δική μου εταιρεία, ένα όνομα στην αγορά… μέχρι που οι ίδιοι μου οι αδερφοί με πρόδωσαν. Πλαστογράφησαν έγγραφα, μου έκλεψαν την επιχείρηση και με πέταξαν κυριολεκτικά στον δρόμο.»

Μου μίλησε για την πτώση του, για τον αγώνα που έδινε καθημερινά χωρίς κανέναν στο πλευρό του, για την απόγνωση και το αίσθημα αδικίας.

Όμως η δική μου παρουσία του έδωσε κουράγιο. Με τη βοήθεια που του προσέφερα, ξαναβρήκε τη δύναμή του. Προσέλαβε μια από τις καλύτερες νομικές ομάδες για να διεκδικήσει πίσω την ταυτότητά του και όσα του ανήκαν.

— «Δεν σου τα είπα όλα αυτά από την αρχή γιατί φοβόμουν. Όλες οι γυναίκες που είχα γνωρίσει ενδιαφέρονταν μόνο για τα χρήματά μου. Εσύ ήσουν διαφορετική. Μου φέρθηκες σαν άνθρωπο. Γι’ αυτό σε αγαπώ.»

### Μια δεύτερη ευκαιρία

Μου πρόσφερε το δαχτυλίδι.

— «Ξέρω ότι όλα αυτά γίνονται γρήγορα… αλλά θα ήθελες να με παντρευτείς αληθινά;»

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Τον είχα παντρευτεί παρορμητικά, για λόγους καθαρά εγωιστικούς. Όμως, μέσα σ’ αυτόν τον μήνα, είχα αρχίσει να τον εκτιμώ πραγματικά. Ίσως και κάτι περισσότερο…

— «Δεν μπορώ να σου απαντήσω τώρα», του ψιθύρισα. «Δώσε μου έξι μήνες. Αν τότε νιώθω το ίδιο… θα σε παντρευτώ για αληθινά.»

Το πρόσωπό του φωτίστηκε.

— «Εντάξει. Αλλά θέλω να κρατήσεις αυτό το δαχτυλίδι.»

Το πήρα, και όταν το πέρασα στο δάχτυλό μου, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά από ποτέ.

Σήμερα, κοιτώντας πίσω, καταλαβαίνω πως η ζωή είναι γεμάτη απροσδόκητες στροφές. Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα αστείο, μια επανάσταση απέναντι στους γονείς μου, μετατράπηκε σε μια αληθινή ιστορία αγάπης.

Ίσως η μοίρα να μας ένωσε για κάποιον βαθύτερο λόγο… Ίσως, τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο.