Καστοριά : Της Λίμνης τα παραμύθια “Το βυθισμένο χωριό”

Από τα χρόνια του πρώτου βασιλιάς της πόλης, του Κάστορα, δίπλα στη λίμνη ήταν μια σπηλιά που στο βάθος της υπήρχε χρυσωρυχείο, του οποίου ατρόμητος φρουρός ήταν ένας δράκος.

Όταν οι δράκοι μοίρασαν τις λίμνες, αυτός διάλεξε την πλούσια Ορεστιάδα κι έτσι έγινε πιστός της φύλακας.

Το τρομερό τέρας έβγαζε από το στόμα του φλόγες και δηλητηριασμένους ατμούς που απέτρεπαν και τον πιο θαρραλέο να διαβεί το κατώφλι της σπηλιάς.

Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν τρία μεγάλα παραλίμνια χωριά η Δολτζινήν (μεσημβρινήν) και Αποζερίν (αρκτικήν) και ένα μικρότερο χωριό στη χερσόνησο της λίμνης που το όνομα του έσβησε ο χρόνος.

Τα ψάρια, το κυνήγι και τα γεννήματα ήταν άφθονα. Οι άνθρωποι ευημερούσαν και τα πλούτη περίσσευαν.

Πραματευτάδες έρχονταν απ’ τα πέρατα της χώρας για να κάνουν τα παζάρια τους με τα ψαροχώρια και μετά στήνοταν χοροί και τραπεζώματα για τους ξένους. Η ζωή κυλούσε όμορφα με γέλια και τραγούδια.

Μια μέρα ήρθε στα ψαροχώρια ένας ξένος που κάνεις δεν γνώριζε από που κρατούσε η σκούφια του.

Βλέποντας τα πλούτη ζήλεψε και το βράδυ που κοιμήθηκαν όλοι, φόρτωσε ότι μπόρεσε στο κάρο του και έφυγε κρυφά καλυμμένος απ’ το πυκνό σκοτάδι, χωρίς να σεβαστεί την φιλοξενία και την εμπιστοσύνη που του έδειξαν οι κάτοικοι. Φεύγοντας, σκόρπισε πίσω του ένα τσουβάλι λέπια που είχε μαζέψει απ’ την δρακοφωλιά.

Όταν βγήκε ο ήλιος, οι ντόπιοι είδαν να λείπουν όλα τα μαλάματα και θεωρώντας ενοχοποιητικά πειστήρια τις χρυσαφένιες φολίδες, χωρίς δεύτερη σκέψη, κατηγόρησαν τον δράκο ότι ήταν άπληστος και αγνώμων.

Ο δράκος θύμωσε πολύ για το άδικες κατηγορίες που του επέρριψαν οι κάτοικοι και άρχισε να βρυχάται και να ζητάει εκδίκηση. Έκαψε με την καυτή ανάσα του όλα τα δάση και μαύροι καπνοί σκέπασαν τα χωριά και την λίμνη.

Το ένα κακό έφερνε τ’ άλλο και οι συμφορές δεν είχαν τέλος για τα χωριά της λίμνης.

Ο μύθος λέει ότι ύστερα από όλα αυτά που τους βρήκαν, οι κάτοικοι έγιναν απάνθρωποι, απρόσιτοι και άπληστοι, αρνούμενοι να προσφέρουν ξανά βοήθεια σε φτωχούς ή ταξιδιώτες που ζητούσαν καταφύγιο.

Η ασέβειά τους θεωρήθηκε ύβρις και έπεσε πάνω τους η θεϊκή τιμωρία με μια μεγάλη φυσική καταστροφή. Αδιάκοπες βροχές και πλημμύρες σκέπασαν την περιοχή, εξαφανίζοντας το ένα χωριό και δημιουργώντας τη λίμνη που γνωρίζουμε σήμερα με το σχήμα της ραγισμένης καρδιάς!

Ο δράκος όταν έγινε το κακό, μάζεψε ότι θησαυρούς απέμειναν στο βυθισμένο χωριό και έως σήμερα θρηνεί για αυτό που έγινε.

Κάποιες φορές τον ακούμε ακόμα να βρυχάται, όταν η επιφάνεια της λίμνης παγώνει και στολίζεται με τα διάφανα στολίδια της.

Το καλοκαίρι πάλι, “το νερό αρρωσταίνει” απ’ τα παγωμένα δάκρυα του δράκου.

Τότε, το νερό αποκτά χρώμα σα μελάνι, τα ψάρια ανεβαίνουν στην επιφάνεια και είναι τόσο ζαλισμένα που οι κάτοικοι τα μαζεύουν με τα χέρια.

Όπως ο θρύλος, ο μύθος και η μαγεία ξεθωριάζει όταν είναι αχρησιμοποίητη, έτσι και τα μαγικά όντα απαιτούν την πίστη μας στην ύπαρξή τους και την αναγνώρισή μας για να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Ο δικός μας δράκος κάνει κάτι σπουδαίο. Είναι φύλακας της λίμνης.Αμέσως μόλις εντοπίσει κάτι βλαβερό, μπαίνει σε δράση. Ό,τι καταστρέφει ο άνθρωπος εκείνος το φτιάχνει. Προστατεύει τη Φύση με νύχια και με δόντια!

Ας του δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία του και ας έχουμε υπόψη μας ότι δεν είναι όλοι οι δράκοι κακοί!

Αγγελική Γιώτη 16/02/2025

Αφορμή για την συγγραφή του παραμυθιού στάθηκε το κείμενο του Γρηγόρη Κεντητού που δημοσιεύτηκε στις 27 Ιανουαρίου του 2025 στο sportime, το Σπήλαιο του Δράκου, ο θρύλος του “νερού που αρρωσταίνει” και τα “Μαγαζιά” της χερσονήσου, που έτσι τα ονομάσανε οι Καστοριανοί βλέποντας τα ερείπια και τους πλίνθινους θόλους επειδή τους θύμιζαν τα μαγαζιά της πόλης τους.